250424 เซจองอัปเดต Weverse Post

555 ช่วงนี้ไม่ค่อยมีรูปถ่ายเลย วีดีโอนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ่ายไว้ตั้งแต่สมัยไหน...

หวัดดี เซซัง!!
สบายดีกันมั้ยน้า?! ฮิฮิ

ช่วงนี้ฉันสบายดีจริง ๆ เลยล่ะ
ก่อนอื่นเลย ฉันดู Attact on Titan และ When Life Gives You Tangerines รวดเดียวจบ
ช่วงนี้ติด PS5 ด้วย นาน ๆ ทีก็เล่นเกมบ้างเหมือนกัน
เริ่มระบายสี Pipo painting¹ อันใหม่
การถ่ายละครก็สนุกมาก ๆ 
และเพราะถ่ายละครเรื่องนี้ เลยได้เรียนขี่ม้าด้วย สนุกมากเลย
ได้เริ่มเรียนการแสดงอีกครั้งหนึ่งแบบค่อยเป็นค่อยไป
และเข้าคลาสฝึกการออกเสียงด้วย!
 
ถึงจะดูเหมือนพูดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยก็เถอะ
แต่ช่วงนี้ชีวิตฉันสนุกมากเลยนะ?! ㅎㅎ

ความจริงแล้ว ช่วงปีก่อนมั้ง? ที่ฉันมีความกังวลอยู่เรื่องหนึ่ง
เหมือนกับว่าฉันไม่มีแพสชั่นมากเท่าเมื่อก่อน ทำไมกันนะ?
ทำยังไงดีล่ะ? ก็ไม่ใช่ว่าทำอะไรแบบไม่ตั้งใจนะ...
คงเป็นความกังวลแบบนั้น?
 
ทางหนึ่งก็
“หรือเป็นเพราะเริ่มมีความรู้และทักษะมากขึ้น เลยไม่ตื่นเต้นเหมือนเดิม?”
“หรือฉันเฉยชากับบางอย่างไปแล้วจริง ๆ?”
“ทำงานมาถึงจุดที่ความรู้สึกดี ๆ เริ่มลดน้อยลงไปแล้วเหรอ?”
มีแต่ความคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

ส่วนอีกทางหนึ่งกลับคิดว่า
ตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นเด็ก ฉันเชื่อมั่นในตัวเองเสมอเลยว่า 'ตัวฉันน่ะ เป็นคนที่พอใช้ได้เลยนะ'
จะเรื่องงานก็ดี หรือจะในฐานะมนุษย์คนหนึ่งก็ดี
แต่แล้วจู่ ๆ ก็จึงคิดขึ้นมาว่า
'ฉันอาจไม่ได้พิเศษอย่างที่คิดวาดไว้ เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง'...
 
อาวุธของฉันคือ 'ความตั้งใจ' 
แต่พอแพสชั่นมอดลงไป ก็รู้สึกเหมือนตัวหดเล็กลง

ก็มีช่วงเวลาแบบนั้นอยู่จริง!!!

แต่ว่า?!
 
เมื่อมีพลังกลับมาอีกครั้ง
ฉันคิดว่าช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่ฉันควรจะหยุดพักบ้างนะ ㅎㅎ 

เมื่อจุดหนึ่ง ตอนที่ได้ทำหลาย ๆ สิ่งแล้วบรรลุความตั้งใจที่วางไว้
การจะหาแพสชั่นถัดไปนั้น จำเป็นจะต้องใช้พลังใจเป็นอย่างมากเลยล่ะค่ะ
 
แทนที่จะเอาแต่ไล่ตามเป้าหมายที่เปล่งประกายไปเรื่อย ๆ
แต่ตอนนี้ฉันลบมันออกไป แล้วค้นหาเป้าหมายสูงสุดที่ตัวฉันเองต้องการจากภายใน 
ฉันเริ่มคิดขึ้นมา

“เพลงที่ฉันอยากร้องจริง ๆ เป็นแบบไหน?”
“การแสดงแบบไหนที่อยากทำ?”
“ฉันอยากจะเป็นนักแสดงหรือศิลปินแบบไหนกัน?”
 
เป็นการตั้งเป้าหมายและคำถามจากขั้นพื้นฐานเลย
 
พอได้ถามตัวเองด้วยคำถามเหล่านั้น ก็รู้สึกและตระหนักถึงบางอย่างได้อีกครั้ง
ในตอนที่ฉันมีความฝันว่าอยากเป็นนักร้องครั้งแรก
มีเป้าหมายว่า “อยากเป็นนักร้องที่มอบความเห็นอกเห็นในและปลอบโยนผู้คนได้”
ส่วนด้านนักแสดงคือ “อยากแสดงในแบบที่ตัวเองดูแล้วยังรู้สึกว่าสนุก (น่าติดตาม)”

ตอนนี้พอมองย้อนกลับไป เป้าหมายและความตั้งมั่นของฉัน
ช่างเป็นหนทางที่แตกต่างกับสิ่งที่ฉันมักอยากได้ เฝ้าฝัน และตัดสินใจเลือกอยู่เสมอ
เคยหลงใหลในความเปล่งประกายที่อยู่ตรงหน้า
 
โดยเฉพาะในชีวิตประจำวัน
ที่จมอยู่ในโลกใบเล็กอย่างโทรศัพท์มือถือและโดปามีน²
จนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่
ไม่มีแม้แต่เวลาจะครุ่นคิด
ได้แต่ปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉย ๆ โดยไม่คิดอะไรเลย
 
พอเป็นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ฉันก็ลืมไปว่าแท้จริงแล้วฉันต้องการอะไร ชอบอะไรกันแน่ 
ลืมแม้กระทั่งภาพของตัวเองที่กำลังทำสิ่งที่ชอบไปแล้วด้วยซ้ำ

มีวันหนึ่งที่ฉันตระหนักขึ้นมาได้
สิ่งแรกที่เริ่มทำก็คือ...
ลดเวลาใช้มือถือก่อน
จากที่ชอบดูวิดีโอก็เปลี่ยนมาเป็นฟังเพลงแทน
แล้วก็เริ่มเขียนไดอารี่ที่บันทึกความรู้สึกและความคิด
แทนที่จะจดแค่ตารางงานหรือกิจวัตรประจำวันเหมือนเมื่อก่อน
 
สำหรับงานเพลง ฉันเริ่มคิดว่า ‘เสียงของตัวเอง’ 
ที่อยากจะเปล่งออกมาจริง ๆ คืออะไร
เพื่อค้นหา ‘เสียงของตัวเอง’ ที่ชอบตามมาตรฐานของตัวฉันเอง
ฉันก็เลยเริ่มเรียนการออกเสียงเพื่อปลดล็อกจุดที่เคยเป็นอุปสรรค
 
ระหว่างที่เรียนก็ได้เจอเทคนิคบางอย่างที่เอามาใช้กับการแสดงได้ด้วย
จึงลองผสมผสานมันเข้าด้วยกัน
ในด้านการแสดง ฉันกำลังศึกษาและฝึกฝนวิธีแสดงอารมณ์ให้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ฉันรู้สึกว่าโลกของฉันมันแคบ
จึงพยายามใช้เวลาว่างไปหารุ่นพี่
พูดคุยและถามคำถามต่าง ๆ กับพวกเขา
ระหว่างทางนั้นก็ได้ค้นพบคำถามใหม่ ๆ มาอีก
 
แล้วก็ยังมีเวลาพักผ่อนด้วยการฟังเพลงหรือดูอนิเมะเป็นครั้งคราว
รู้สึกว่าฉันสามารถสนุกกับเวลาว่างได้ดีขึ้นแล้วล่ะ
 
ในตอนนี้ ฉันรู้สึกเหมือนได้ ‘ใช้ชีวิต’ อีกครั้งอย่างจริงจัง
 
ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่สำหรับฉัน...
การตั้งใจใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ สนุกสนาน และร้อนแรง
ดูเหมือนจะเหมาะกับตัวเองที่สุดเลย 555
ถึงแม้การได้พักผ่อนอย่างเงียบสงบ
จะทำให้ฉันได้มาถึงจุดนี้ก็ตาม
แต่ฉันก็ยังชอบความร้อนแรงอยู่ดี...
 
ช่วงนี้ฉันมีความคิดแบบนี้
คือใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานและร้อนแรง!!
ฉันไม่ค่อยมีข่าวคราวมาอัปเดตให้ฟัง
อาจจะทำให้เหงาหรือน้อยใจกันใช่ไหมล่ะคะ…? ㅠㅠ
 
รออีกนิดนะ...!
ฉันจะสะสมเรื่องสนุก ๆ เอาไว้เยอะ ๆ
แล้วจะพกมันกลับไปหาทุกคน
มาสนุกด้วยกันอีกครั้งนะ!

ถึงจะมาพูดพร่ำอะไรไปเรื่อยเปื่อยอีกแล้วก็เถอะ…
แต่ยังไงก็ตาม! ฉันสบายดีในแบบนี้แหละ!!
ทั้งในวันนี้ แล้วก็ช่วงนี้ อยากเจอจังเลย คิดถึงเซซังของเราด้วย
ในวันที่อากาศดีแบบนี้ เซซังของเราต้องได้ออกไปสูดอากาศ 
แล้วมองแต่สิ่งต่าง ๆ ด้วยความสวยงามนะ!!

ความกลัดกลุ้มหรือความกังวลใจเรื่องใหญ่ ๆ
เดี๋ยวมันก็คลี่คลายเองเมื่อเวลาผ่านไป เหมือนกับที่ฉันผ่านมันมาได้
ขอให้ตอนนี้คุณรู้สึกเจ็บปวดน้อยกว่าน้ำหนักที่กำลังแบกรับอยู่นะ...
 
ขอโทษที่มาโพสต์ตอนดึก ๆ แบบนี้
วันนี้ก็รักมาก ๆ เหมือนเดิมเลย!!
 
ราตรีสวัสดิ์
ขอให้ฝันดีนะ!"

 

---

เซจองคอมเมนต์

 

-- ไม่นานมานี้ ฉันไปเจอรุ่นพี่ยุนฮา (Younha)³ มา แล้วก็ได้คุยเรื่องที่คล้าย ๆ กันนี้ล่ะค่ะ...

รุ่นพี่บอกว่า เหมือนกับดาวยักษ์แดง (Red Giant Star)⁴ เลย 5555555

เป็นคำชมที่เจ๋งสุด ๆ ทั้งในเชิงวิทยาศาสตร์และศิลปศาสตร์เลย

เรียกฉันว่า ดาวยักษ์แดง ไปสักพักนึงเลยก็ได้นะคะ 🥰

 

¹ Pipo painting = ชุดระบายสีสำหรับผู้ใหญ่ มักเป็นการใช้อะคริลิคระบายลงบนผืนผ้าใบตามตัวเลขที่กำหนด

² โดปามีน (Dopamine) = ฮอร์โมนแห่งความสุข ความพึงพอใจ ทำให้รู้สึกตื่นตัว กระฉับกระเฉง

³ คุณยุนฮา นักร้องเดี่ยวที่ร่วมเป็นเมนเทอร์ในรายการค้นหาสมาชิกเกิร์ลกรุ๊ป 'Universe Ticket' กับเซจอง

⁴ ดาวยักษ์แดงเป็นดาวขนาดใหญ่ ถือเป็นในช่วงเวลาท้ายๆ ของวิวัฒนาการของดาวฤกษ์ การเปรียบเทียบคนกับดาวยักษ์แดง น่าจะหมายถึง คนที่ทำสิ่งต่าง ๆ ตามหน้าที่ของตนมาเป็นเวลานาน แต่ยังมีความร้อนแรง สว่างโชติช่วงอยู่

---

ที่มา

KIM SEJEONG 커뮤니티 포스트 - ㅋㅋㅋ 요즘 사진이 너무 없으니

แปลโดย Cloverie Iris
ไม่อนุญาตให้คัดลอก ตัดทอน หรือนำบทความนี้ไปรีโพสต์ภายนอกนะคะ